هدف هنر نزدیک کردن ملت ها به یکدیگر است
رشته اصلی اش نقاشی است. عکاسی را هم با مستند شروع کرد. چند سال پیش با یک گروه از آفریقای جنوبی به آرژانتین، شیلی و قطب جنوب حرکت کرد.
«فرانک روئدل» (Frank Roedel) عکاس آلمانی، به عکاسی طبیعت علاقه دارد. نقاشی هایش را از روی همین عکس ها الهام می گیرد. او چند وقتی در قطب شمال با اسکیموها و در محیطی دور از تمدن زندگی کرده. مدتی برای عکاسی به لیبی رفته. در عکاسی از قطب جنوب هم از دوربین آنالوگ بهره برده، هم از دوربین دیجیتال. اما اگر قرار باشد، بین این دو، یکی را انتخاب کند، دوربین آنالوگ را انتخاب می کند.
او از اتمام دوره دوربین های آنالوگ متاسف است. به عکاسی پاناروما علاقه دارد و در قطب جنوب هم عکس های پاناروما گرفته و به خاطر کنتراست بالای محیط، از فناوری دیجیتال استفاده کرده. حاصل این سفر، مجموعه ای شمال 70 عکس است.
Roedel، شنبه 11 آبان در هشتمین جشنواره عکس خبری دوربین.نت، عکس هایش را نمایش داد. این نشست که ساعت 20:30 در سالن سرای اندیشه مرکز مشارکت های فرهنگی هنری شهرداری تهران، آغاز شده بود، یک ساعت به طول انجامید و سپس به دلیل استقبال علاقه مندان به سالن سرای دیدار انتقال یافت تا کارگاه بعدی جشنواره آغاز شود. این عکاس آلمانی به پرسش هایی که علاقه مندان به عکاسی مطرح کردند، پاسخ گفت.
چرا قطب جنوب را برای عکاسی انتخاب کردید؟
به مناظر بکر که آدمیزاد در آن ها نیست، علاقه خاصی دارم. بنابراین با کمک وزارت علوم آلمان، همراه هیات تحقیقاتی بودم.
در این مردم نگاری هم داشتید؟
در قطب جنوب، آدمیزاد وجود ندارد. اسکیموها فقط در قطب شمال هستند. بنابراین مردم نگاری نداشتم.
شما قبلا نقاشی می کردید، سبک های نقاشی چقدر در عکاسی تان تاثیر گذاشته؟
این تاثیر، دو طرفه است. از نقاشی در کادر بندی عکاسی ایده گرفتم. از عکاسی هم یاد گرفتم چطور ایده ها را به بوم منتقل کنم.
زمانی که تصمیم گرفتید برای عکاسی به ایران بیایید، چقدر راجع به ایران اطلاعات کسب کردید؟
چیزی درباره ایران نمی دانستم. اطلاعات ما درباره ایران به اخبار بی بی سی و سی ان ان محدود می شود. این اتفاق، خیلی بد است. یک سری اخبار را درباره ایران که می دیدم، فکر می کردم ممکن است واقعیت نداشته باشد. می خواستم خودم ببینم چه خبر است. به همین دلیل به ایران و لیبی سفر کردم. ایران دارای سابقه تاریخی و فرهنگی بالایی است. ما اطلاعات کمی درباره ایران داریم. دوست دارم درباره ایران و بخصوص درباره اصفهان کتاب منتشر کنم.
عکاسی که به یک کشور خارجی سفر می کند، درباره آن کشور چه اطلاعاتی باید داشته باشد؟
فکر می کنم به عنوان یک عکاس نیازی به کسب اطلاعات زیاد نیست. همه چیز به دیدن و دوربین بستگی دارد.
سبکتان در عکاسی چیست؟ و تحت تاثیر کدام هنرمندان هستند؟
سعی می کنم کنجکاوانه نگاه کنم و موضوعات تکراری را از زاویه جدید ببینم. در نقاشی هم به همین شکل رفتار می کنم.
چه تفاوتی بین عکس هایی که امروز در جشنواره دیدید و عکس های خارجی وجود دارد؟
دو مبحث هست؛ آدم ها و سیاست. بجز این دو، تفاوتی بین عکاس آمریکایی، آلمانی و ایرانی وجود ندارد. همه آنچه را که هست، عکاسی می کنند. هنر، عکاسی و نقاشی زبان حاص خود را دارد و محدود به ملیت نیست. هدف هنر نزدیک کردن ملت ها به یکدیگر است.
عکس هایی را که از ایران و اصفهان ثبت می کنید، به چه شکلی ارائه می شود؟
این عکس ها قرار است در کتاب منتشر شود. خیلی ها از اصفهان عکس گرفته اند، اما من از دیدگاه خودم اصفهان را عکاسی می کنم. برای عکاسی نیازی به اطلاعات زیادی ندارم چون ممکن است این اطلاعات، دید من را تغییر بدهد.
می خواهید اصفهان امروز را عکاسی کنید، یا گذشته ای را که به ما به ارث رسیده؟
می خواهم واقعیت اصلی اصفهان را عکاسی کنم. خیلی ها روی معماری کار کرده اند و من این تصمیم را ندارم که از معماری عکاسی کنم. برنامه خاصی هم برای عکاسی ندارم. آنچه را دوست داشته باشم، عکاسی می کنم. داشتن برنامه، چارچوب به وجود می آورد و عکاسی من را محدود می کند.
با توجه به گران بودن تجهیزات عکاسی، چه توصیه ای برای بهتر شدن عکاسی دارید؟
هر هنری به هزینه نیاز دارد. عکاسی در گذشته، تجهیزات پیشرفته نداشت، اما عکس های خوبی به ثبت رسید. پس می توانیم با امکاناتی که داریم عکاسی کنیم. در عکاسی، علاقه و ذهنیت عکاس مهم ترین اصل است، اگر امکانات باشد، اما علاقه نباشد، فایده ای ندارد.