وحید سالمی
عکس ها باید زیرنویس یا شرح عکس داشته باشند، اما شاید مشکل عکاس ها این است که با نوشتن زیرنویس آشنا نیستند. خیلی ساده است. زیرنویس عکس اصطلاحا باید به «فایو دبلیو» پاسخ بدهد. چه کسی، کجا، کی، چه چیزی و چرا، اگر عکس ها پاسخی برای این پنج پرسش داشته باشند، یعنی پرونده اطلاعات عکس بسته است. باید بگویم که هر عکس، حتی اگر بهترین عکس باشد، باید بتواند اطلاعات ضروری را به مخاطب خود منتقل کند.
به عنوان مثال عکسی از «ادی آدامز» (اعدام یک ویت کنگ غیر نظامی توسط سرتیپ نگوک لوآن در خلال جنگ ویتنام) که جایزه پولیتزر و جایزه ورلد پرس را به دست آورده، در دوره خودش تاثیرگذار بوده و برای سال ها هم باقی مانده، اما حتی این عکس هم باید بتواند این اطلاعات را به بیننده ارائه بدهد. ما این عکس را می بینیم، اما از خودمان می پرسیم:«خب، این عکس چیست؟ آدم های داخل عکس چه کسانی هستند؟ چه اتفاقی در حال رخ دادن است. بعد از این همه سال، از خودمان می پرسیم این عکس چیست؟ پس عکس حتما به زیرنویس نیاز دارد.
این که اطلاعات عکس دقیق باشد، خیلی مهم است. این اطلاعات را بالا یا زیر عکس می نویسیم.
گاهی هم در عکس های دیلی لایف، به اطلاعات خط دوم یا بخش دوم (سکند لاین) نیاز داریم.
بین پنج پرسش مصطلح، «چرا»، بیشتر به خط دوم مربوط است.
حتی در بعضی از عکس ها ممکن است به خط سوم یا توضیح بیشتر هم نیاز داشته باشیم. در خیلی از عکس هایی که از دیپلمات ها می گیریم، به خط دوم نیازی نیست. گاهی فقط به دلیل اتفاق خاصی که رخ می دهد، مثلا به این موضوع اشاره می کنیم که این اولین دیدار دو دیپلمات بعد از سال ها کشمکش است.
آنچه عکاسان خبری باید بدانند این است که اگر سکند لاین به عکس ملحق شود، استفاده از عکس و ماندگاری آن بیشتر می شود.